همواره برای کودکم مادر باش

خونین جگر و شکسته و پرپر باش

ای لاله که خون کربلا در تن توست

قنداقه ی خونین علی اصغر باش

 به میهمانی ات می آیم

هر روز

با بلیت شب

سلامم : زمستان

جانم : پاییز

پیغامم : تشنگی ...

برمی گردم

با قطار، قطار؛ سپیده

کوپه ، کوپه ؛ آفتاب

فرسنگ ، فرسنگ ؛ روشنی ...

آه ای امام عشق

دعوتم کن

دوباره

به یک لقمه ماه

به یک تکه بهار

در ایستگاه خورشید

                                             در سوگ امام عزیز (ره)

 درد غریبی کوچه را تبــــــــــــدار می کرد

 شب بود و شهر لاله ها "ای یار" می کرد

  آ ما ج خنجر ، شخم می زد شانه هــــا را

  تا ژرفنای سیـــنه هـامـان کــار می کـــرد

  در چشم شعـــرم اشکهـــای داغـــــــدارم

  دل را به سوگ غنچه ها وادار می کــــرد

  غــــــم بود و دست آشنـــای زرد پاییــــــز

  گل های سرخ بـاورم را خـــار می کـــــرد

  بر دوش مردم  ، آفتـــاب خـــانه هــامـــان

  می رفت و چشم آسمان را تار می کـرد

   سیـــل غـــزل بنــــد دل بیــــــــــچاره ام را

   می کنــد و غـم را بر سرم آوار می کـــرد

   با آن که بیــرون می زد از سینه ، دل من

   پشت جنــاغ سینــه ام اصــرار می کــــرد

   تکــرار می شد آسمان بــر گونــه هـــــایم

   صد کهکشان را ناله ام بیــدار می کـــــرد

   لرزیــدم از ســـرمـای بــی هنـــگام خرداد

 درد غریبی کوچه را تبــــــــدار می کـــرد ...

 ** من و شاگردانم                             روز و هفته معلم مبارک باد

        تمام شهر،                                            

        خیابانیست 

        شاگردانم، هر روز

         با کیفی از عصاره ی خورشید

         از آن می گذرند

         و مرا

         از هزار کوچه

         فاتحانه،عبور می دهند

         تمام شهر خیابانیست...

  من و شاگردانم

          آنگاه که درختان پر می ریزند ،

          به راه می افتیم

          تا سبزترین اندیشه ها را

          به مدرسه ببریم

          آنجا که درختانش

          دانا ترین درختان دنیایند.

          از هشت صبح

          خون هزار شقایق عاشق

          از دریچه های قلب من

          با مهربانی عبور می کند

          هر صبحگاه

          در صف دعا

          آیات نور و کوثر را

          بر تنپوش های عفت دخترانم

          می خوانم

          و آیات جهاد را

          بر پیشانی بلند پسرانم

          چشمانشان ترازوییست

          که صبوری مرا

          با وزنه های عاطفه 

          توزین می کنند

    شاگردانم

          بهترین آموزگاران من اند

          آن ها 

          هر روز مرا می آزمایند

          ومن در سال دو بار...

      من 

          روحم را هزار پاره می کنم

          و به هزار شاگردم هدیه می دهم

          هر زنگ برهه ی مقدسی است 

          که عطش های خدایی شان را

          عاشقانه می نوشم

          و چشمانم را در زمزم نگاهشان 

          غسل می دهم

          هیمه ی جسمم را

          در اندیشه ی گلرنگشان

          تطهیر می کنم

          و هر دم بازدم هایشان را

          تنفس می کنم ...

    من و شاگردانم

           واژه ها را خوب معنی می کنیم:

           روز یعنی: پرواز 

           رود یعنی : حرکت

           چشمه یعنی: مهربانی 

           مرداب یعنی: جهل

           طوفان : یعنی...

     کاش می شد: 

           زنگ فیزیک

           همیشه از آینه ها گفت

           زنگ شیمی، از آب 

              زنگ جغرافی ،از ستاره

              زنگ تاریخ از بدر

        کاش می شد :

               زنگ ریاضی

                دنیا را منهای دنیا داران کرد

                و زنگ فارسی ،

                شعر حافظ را

                با لهجه ی سرو

                و گویش جاری آب

                 خواند...

       من و شاگردانم

                  با ستاره ها

                  در یک مدار می چرخیم

                  در خانه ی نقره ای مهتاب

                  نماز می خوانیم

                  و مثل یک خو شه ی گندم

                  از یک ریشه آب می خوریم

                  با کوه ها هم سطحیم

                  با دریا ها هم آواز...

                  دست هامان

                  گلدسته های حرمند

                  ودل هامان

                  مثل یک پنجره ی فولادی

                  هزار روزنه دارد

                  به هزار خانه ی نور

      بر بام کلاسمان

                  انگار

                  بلالی می خواند

                  و کسی می گوید:

                  «ویعلمهم الکتاب» 1

                  و کسی می گوید :

                  « علم الانسان» 2

         و کسی می گوید:

         انما بعثت معلما

         ...

                                اردیبهشت 72

         ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

         1 _ آیه 129 سوره مبارکه  بقره

               آیه 164  سوره مبارکه آل عمران

               آیه2 سوره مبارکه جمعه

         2_آیه 5 سوره  مبارکه علق

         3 _ حدیث نبوی

* برای پدرم که در سپیدی زمستان رفت

می بوسم

شانه هایت را

که تکیه گاه زمین بود

دست هایت را

که بوی خاک می داد 

بوی گندم

و زخم هایت را

که تقویم مظلومیت انسان بود

تقویم دردمندی تاریخ

از تو بنویسم

حکایتی می شود

حکایتی

بهار که می آمد

آرام ، آرام

پلک جوانه ها را

باز می کردی

و خوشه های سبز

خوشه های طلایی

قامت می بستند پشت سرت

همیشه

پیشنماز مزرعه بودی

امام گندمزار

و سجاده و مهر

نیمی از سرمایه ات بود

چه شب هایی !

 همسفر بودی با ماه

و آوازهای آبی حبله رود را

با لهجه ی مهربان ایل

تا سپیده دم

تلاوت می کردی

دور دست ترین ستاره ها

چشم انداز تو بود ...

امّا

آسمان من

از جایی آغاز می شد

که تو ایستاده بودی ...

از توگفتن

همیشه

غنچه های انار را

در دفترچه های مشقم

می شکفت

اما امروز

واژه هایم

بی حس شده اند

یخ زده اند

زمستان

جای تو

تکیه داده است

به پشتی ایوان روبه رو

خدا حافظ

ای گرمی لحظه های سلام

خدا حافظ ...

نامت

چشمه ی نقره فامی است

که لحظه، لحظه

رودخانه های بهشت را

سیراب می کند

نامت

نسیم کوهسارانی است

که سپیده دمان

نفس های تنگ باغچه را

آرام، آرام

معطر می کند

یادت

کاجستان غریبی است

با سایه های باران خورده ی پاییز

یادت

جاده پیچ در پیچی است

که مرا با سیاره آبی

به آغاز مهربانی زمین می برد

به ابتدای تولد آفتاب

به انتهای صلابت کوه

شقایق های نجیبی است

با آوازهای مخملین سرخ

در سکوت صمیمی صحرا

شکوه امامزاده ای است

که بادها

صدای شکسته ی بیتابم را

در پنجره های رنگ پریده اش می دمد

یادت

حسرت شکفتن است

در بوران صداقت برف

یادت

گندمزار وسیعی است

قد می کشد در من

در این روزهای مه آلود

* همیشه ، اکنونی             

در طوفان زمان

گم می شود همه چیز

اما تو

همیشه ، اکنونی

برای زائرانی که

از شش جهت

بال می سایند

بر مهربانی جاده ها

حسینت را دم شمشـــیر دادند

تن ماه برادر  داد  خورشیــــــــــــد

کنار پیــــــــکر گلگــــــون اکبـــــــــر

گلوی سرخ اصغر داد خورشیـــــــد

      ******

برای آنکه رویــــــــت را ببوسند

تن آلالــــه بویـــــــت را ببوسند

ملایک مادران صف می نشینند

گلویــــت را گلویــــت را ببوسند

      ******

 دلی دارم ، دلی دارم ، فدایـــــــــت 

 سر آشفتـــــــه بازارم ، فدایـــــــــت

 دوبیتی می نویسم ، از غم دوست

 دوبیتـــی های بیمارم ، فدایــــــــت

*ایستگاه خورشید 

                                          به امام رضا (ع) 

به میهمانی ات می آیم

هر روز

با بلیت شب

سلامم : زمستان

جانم : پاییز

پیغامم : تشنگی ...

برمی گردم

با قطار، قطار؛ سپیده

کوپه ، کوپه ؛ آفتاب

فرسنگ ، فرسنگ ؛ روشنی ...

آه ای امام عشق

دعوتم کن دوباره

به یک لقمه ماه

به یک تکه بهار

در ایستگاه خورشید