سفارش تبلیغ
صبا ویژن
[ و به پسرش حسن فرمود : ] پسرکم چیزى از دنیا بجا منه چه آن را براى یکى از دو کس خواهى نهاد : یا مردى که آن را در طاعت خدا به کار برد پس به چیزى که تو بدان بدبخت شده‏اى نیکبخت شود ، و یا مردى که به نافرمانى خدا در آن کار کند و بدانچه تو براى او فراهم کرده‏اى بدبخت شود پس در آن نافرمانى او را یار باشى و هیچ یک از این دو در خور آن نبود که بر خود مقدمش دارى . [ و این گفتار به گونه‏اى دیگر روایت شده است که : ] اما بعد ، آنچه از دنیا در دست توست پیش از تو خداوندانى داشت و پس از تو به دیگرى رسد و تو فراهم آورنده‏اى که براى یکى از دو تن خواهى گذاشت : آن که گرد آورده تو را در طاعت خدا به کار برد پس او بدانچه تو بدبخت شده‏اى خوشبخت شود ، یا آن که آن را در نافرمانى خدا صرف کند پس تو بدانچه براى وى فراهم آورده‏اى بدبخت شوى و هیچ یک از این دو سزاوار نبود که بر خود مقدمش دارى و بر پشت خویش براى او بارى بردارى ، پس براى آن که رفته است آمرزش خدا را امید دار و براى آن که مانده روزى پروردگار . [نهج البلاغه]
 
جمعه 93 بهمن 17 , ساعت 1:10 صبح

 

http://images.persianblog.ir/67706_fNWSpCzG.jpg


از پشت پنجره های اشک

می بینمت گاهی

عبور می کنی

از خیابان های خاطره 

کوچه های دلتنگی

با زنبیلی از

سکوت و سپیده

آنقدر

آبی قدم می زنی

آنقدر

ستاره با تو اند

که پشت هزار آسمان

از حسادتشان

خم می شود


شنبه 93 دی 6 , ساعت 11:32 عصر

http://danakhabar.com/files/fa/news/1392/3/5/14912_381.jpg

امشب که نیمه ی ماه نیست !

شاید تویی

که گاه

سرک می کشی

از پنجره ی قدیمی خانه ی ما

ماه تمام من !


جمعه 92 بهمن 18 , ساعت 11:25 عصر

 

 

تماشایت می کنم

بی آن که ببینمت

یک ذره از مهربانیت را

یک روز

با پنجره های عاشقان

قسمت کن

 



یکشنبه 91 تیر 4 , ساعت 1:13 عصر

                                                                    بازهم برای ماه هشتم

 

   هر وقت

   از پچ پچ موریانه ها

   بید می شوم

   و از خش خش ملخ ها

   نا امید

   پشت پنجره ی فولادی ات

   پناه می گیرم

   با نگاهی سپیدارم کن

   ای سپیده ترین !


دوشنبه 88 فروردین 31 , ساعت 3:52 عصر

 

به معلمان عزیز                 به مناسبت هفته معلم

   ****************

        تمام شهر،

        خیابانیست که

        شاگردانم، هر روز

         با کیفی از عصاره ی خورشید

         از آن می گذرند

         و مرا

         از هزار کوچه

         فاتحانه،عبور می دهند

         تمام شهر خیابانیست...

  من و شاگردانم

          آنگاه که درختان پر می ریزند ،

          به راه می افتیم

          تا سبزترین اندیشه ها را

          به مدرسه ببریم

          آنجا که درختانش

          دانا ترین درختان دنیایند.

 

          از هشت صبح

          خون هزار شقایق عاشق

          از دریچه های قلب من

          با مهربانی عبور می کند

          هر صبحگاه

          در صف دعا

          آیات نور و کوثر را

          بر تنپوش های عفت دخترانم

          می خوانم

          و آیات جهاد را

          بر پیشانی بلند پسرانم

          

          چشمانشان ترازوییست

          که صبوری مرا

          با وزنه های عاطفه 

          توزین می کنند

    شاگردانم

          بهترین آموزگاران من اند

          آن ها 

          هر روز مرا می آزمایند

          ومن در سال دو بار...

     

      من 

          روحم را هزار پاره می کنم

          و به هزار شاگردم هدیه می دهم

          هر زنگ برهه ی مقدسی است 

          که عطش های خدایی شان را

          عاشقانه می نوشم

          و چشمانم را در زمزم نگاهشان 

          غسل می دهم

          هیمه ی جسمم را

          در اندیشه ی گلرنگشان

          تطهیر می کنم

          و هر دم بازدم هایشان را

          تنفس می کنم ...

 

    من و شاگردانم

           واژه ها را خوب معنی می کنیم:

           روز یعنی: پرواز 

           رود یعنی : حرکت

           چشمه یعنی: مهربانی 

           مرداب یعنی: جهل

           طوفان : یعنی...

   

     کاش می شد: 

           زنگ فیزیک

           همیشه از آینه ها گفت

           زنگ شیمی، از آب 

              زنگ جغرافی ،از ستاره

              زنگ تاریخ از بدر

        کاش می شد :

               زنگ ریاضی

                دنیا را منهای دنیا داران کرد

                و زنگ فارسی ،

                شعر حافظ را

                با لهجه ی سرو

                و گویش جاری آب

                 خواند...

 

       من و شاگردانم

                  با ستاره ها

                  در یک مدار می چرخیم

                  در خانه ی نقره ای مهتاب

                  نماز می خوانیم

                  و مثل یک خو شه ی گندم

                  از یک ریشه آب می خوریم

                  با کوه ها هم سطحیم

                  با دریا ها هم آواز...

                  دست هامان

                  گلدسته های حرمند

                  ودل هامان

                  مثل یک پنجره ی فولادی

                  هزار روزنه دارد

                  به هزار خانه ی نور

 

      بر بام کلاسمان

                  انگار

                  بلالی می خواند

                  و کسی می گوید:

                  «ویعلمهم الکتاب» 1

                  و کسی می گوید :

                  « علم الانسان» 2

                  و کسی می گوید:

                  « انما بعثت معلما» 3

         ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

         1 _ آیه 129 سوره مبارکه  بقره

               آیه 164  سوره مبارکه آل عمران

               آیه2 سوره مبارکه جمعه

         2_آیه 5 سوره  مبارکه علق

         3 _ حدیث نبوی 



لیست کل یادداشت های این وبلاگ