به مناسبت بازگشایی مدرسه ها
** من و شاگردانم
تمام شهر،
خیابانیست
شاگردانم، هر روز
با کیفی از عصاره ی خورشید
از آن می گذرند
و مرا
از هزار کوچه
فاتحانه،عبور می دهند
تمام شهر خیابانیست...
من و شاگردانم
آنگاه که درختان پر می ریزند ،
به راه می افتیم
تا سبزترین اندیشه ها را
به مدرسه ببریم
آنجا که درختانش
دانا ترین درختان دنیایند.
از هشت صبح
خون هزار شقایق عاشق
از دریچه های قلب من
با مهربانی عبور می کند
...
هر صبحگاه
در صف دعا
آیات نور و کوثر را
بر تنپوش های عفت دخترانم
می خوانم
و آیات جهاد را
بر پیشانی بلند پسرانم
چشمانشان ترازوییست
که صبوری مرا
با وزنه های عاطفه
توزین می کنند
شاگردانم
بهترین آموزگارانِ من اند
آن ها
هر روز مرا می آزمایند
ومن در سال دو بار...
من
روحم را هزار پاره می کنم
و به هزار شاگردم هدیه می دهم
هر زنگ برهه ی مقدسی است
که عطش های خدایی شان را
عاشقانه می نوشم
و چشمانم را در زمزم نگاهشان
غسل می دهم
هیمه ی جسمم را
در اندیشه ی گلرنگشان
تطهیر می کنم
و هر دم بازدم هایشان را
تنفس می کنم ...
من و شاگردانم
واژه ها را خوب معنی می کنیم:
روز یعنی: پرواز
رود یعنی : حرکت
چشمه یعنی: مهربانی
مرداب یعنی: جهل
طوفان : یعنی...
کاش می شد:
زنگ فیزیک
همیشه از آینه ها گفت
زنگ شیمی، از آب
زنگ جغرافی ،از ستاره
زنگ تاریخ از بدر
کاش می شد :
زنگ ریاضی
دنیا را منهای دنیا داران کرد
و زنگ فارسی ،
شعر حافظ را
با لهجه ی سرو
و گویشِ جاری آب
خواند...
من و شاگردانم
با ستاره ها
در یک مدار می چرخیم
در خانه ی نقره ای مهتاب
نماز می خوانیم
و مثل یک خو شه ی گندم
از یک ریشه آب می خوریم
با کوه ها هم سطحیم
با دریا ها هم آواز...
دست هامان
گلدسته های حرمند
ودل هامان
مثل یک پنجره ی فولادی
هزار روزنه دارد
به هزار خانه ی نور
بر بام کلاسمان
انگار
بلالی می خواند
و کسی می گوید:
«ویعلمهم الکتاب» 1
و کسی می گوید :
« عَلَّمَ الانسان» 2
و کسی می گوید:
اِنَّما بُعِثتُ معلما
...
اردیبهشت 72
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
1 _ آیه 129 سوره مبارکه بقره
آیه 164 سوره مبارکه آل عمران
آیه2 سوره مبارکه جمعه
2_آیه 5 سوره مبارکه علق
3 _ حدیث نبوی
* اَلَیسَ الصُّبحُ بِقَریبِِ
روزگارِ غریبی است
هر روز
اسماعیلی
در پسِ ابراهیمی
پشت کوه های آسمان
خاموش می شود
آه ای خورشیدترین!
جسارت است
چند ستاره ی دیگر
باید غروب کند
تا تو طلوع کنی ؟!
به مادرانِ ماه
با سلامِ تو
چراغِ ستاره
روشن می شود
و ماه
با لالایی هایت
پشت ابرهای تیره ی
سر گردان
خواب های شیرین می بیند
ترانه های ایلاتیت
سرود زندگیند
لبخند هایت
هزار سپیده ...
مادرِ ماه !
آفتاب
هر روز
از پشتِ پلک های تو
طلوع می کند
دریا
موج هایش را
هرشب
به چشمان تو
هدیه می دهد
دریا
ساحلِ توست
و انگشتان نسیم
به اشاره ی تو
پلک غنچه ها را
سپیده دمان
باز می کند
بهار
حاصل پیمان تو
با مهربانی است
مادرِ ماه !
دستانت را
برشانه های قلبم
بگذار
پاهایت را
بر مژه های جانم
تا بهشت شوم؛
برای همیشه
بهشت
آه ای خمیده ی سربلند !
پیش از آسمان
بالای سرم بودی
و پیش از سایه
در کنارم
تا همیشه
سوگند بزرگم
شیر پاک توست
ای آبی وسیع !
از ابر سپید گیسوانت
شرمنده ام
-------------- قاسمی
ستاره ها از کرمان طلوع می کنند
می گویند
ستاره های کویر
نورانی ترند
ومن می گویم
صادق ترند
عاشق ترند
کویر، وسعتِ عاشقی است
روزهایش آفتابی تر
شب هایش نجیب تر
آهوانِ کویر
شاعرند
باد های مهربان
پیوسته
آوازِ نرمِ رمل هایش را
در گوشِ خارها زمزمه می کنند
و پرندگانش
به سخاوت آسمان
سجده می برند
اما
گرگ هایش
از دوزخی ترین دریاها
به اینجا آمده اند
از دورخی ترین جزیره ها
دیروز
گرگهای سیاه
با قلب های سیمانی
با دندان های صیقل خورده از جهل
و پوزه های متعفن کینه جو
ستاره های کویر را
تکّه پاره کرده اند
و من ایستاده ام امشب
برای بادهایی که مرثیه می خوانند
برای آهوانی که غریبانه می گریند
و برای ستارگانی که
از کرمان
طلوع می کنند
سر
خم کنم
----------- قاسمی
گاهی تبری به پایِ توحیـــد زدنـد
گاهی لگدی به جـانِ امّیـــد زدنـد
آن شب صفتانِ بی بصیرت ، آخر
آتش به درِخانه ی خورشیـد زدند
به حماسه آفرینان غزّه
**********
فرصتی برای گریستن نیست
شش ماهه ات را به خاک بسپار
بی غسلی و کفنی
با لبخندی
وصلواتی
فرصتی برای گریستن نیست
تفنگت را بر دار
و موشک دست سازت را
و خشمت را
به شکم های متورم از نفت
امیدی نیست
به آن سوی دیوار های طلا
امیدی نیست
از قصر های نیل
از سالن های رقص عربی
انتظاری نیست
تفنگت را بردار
فرصتی برای گریستن نیست
شش ماهه ات را به خاک بسپار
با لبخندی وصلواتی
می دانم طوفانی خواهد شد
با 313 گرد باد عظیم
گرد باد سرخ
گرد باد سبز
و غرش رعدهای بهاری
سرانجام آغاز خواهد شد
شش ماهه ات را به آسمان بسپار
با لبخندی
و پیامی
برای راغب حرب ها احمد یاسین ها رنتیسی ها ...
شش ماهه ات را به خدا بسپار
با فاتحه ای
و بدرودی
تفنگت را بر دار
و موشک دست سازت را
و خشمت را
فرصتی برای گریستن نیست...
ماه
آغاز نام تو بود
تاریکی
پایان راه من
دلخوشم به روزنه ای که هنوز ...
* پناهگاه خورشید
برای خدیجه کبری(س)
می توانستی
بر کرسیِ عاج بنشینی
و از فراز کاخ های زمرّدین
کاروان هایـت را تماشا کنی
کاروان های حبشه
کاروان های شام
می توانستی
ملکه ی رویاهایت باشی
می توانستی ...
اما تو
برحصیر کهنه ی یتیمی نشستی
که بوی فرشتگان می داد
و خدا
خورشید را
در دامنت گذاشت
و سایه ی مهربانت
پناهگاه ملایک شد
پناهگاه پیامبران
...
سلام خدا گوارایت باد
روزی که تو
نیمه ی خرمایت را
به پیامبر ، بخشیدی
آسمان ، تو را
مادرِ مادرِ امامان کرد .1
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
1- روایت شده است که حضرت خدیجه(س) در شعب ابی طالب- که سه سال به طول انجامید-
سهم خود را که یک نیمه ی خرما بود به همسرش ،پیامبر خدا(ص) می داد ومی گفت: اگر من بمیرم باکی نیست تو پیامبری و باید زنده بمانی
به مادرانِ ماه
با سلامِ تو
چراغِ ستاره
روشن می شود
و ماه
با لالایی هایت
پشت ابرهای تیره ی
سر گردان
خواب های شیرین می بیند
ترانه های ایلاتیت
سرود زندگیند
لبخند هایت
هزار سپیده ...
مادرِ ماه !
آفتاب
هر روز
از پشتِ پلک های تو
طلوع می کند
دریا
موج هایش را
هرشب
به چشمان تو
هدیه می دهد
دریا
ساحلِ توست
و انگشتان نسیم
به اشاره ی تو
پلک غنچه ها را
سپیده دمان
باز می کند
بهار
حاصل پیمان تو
با مهربانی است
مادرِ ماه !
دستانت را
برشانه های قلبم
بگذار
پاهایت را
بر مژه های جانم
تا بهشت شوم؛
برای همیشه
بهشت
آه ای خمیده ی سربلند !
پیش از آسمان
بالای سرم بودی
و پیش از سایه
در کنارم
تا همیشه
سوگند بزرگم
شیر پاک توست
ای آبی وسیع !
از ابر سپید گیسوانت
شرمنده ام
-------------- قاسمی
شکستم در دل آیینه هایت
