به لاله های سرخ انقلاب

شانه هامان ،قلمرو شب بود

روزگار شکستن پــــــــــر ها

خنجر تیـــرگی فرو می رفت

در تن آفتاب بــــــــــــــاورها

فصل زخم و نمک، زمانه ی آه

فصل در هم شکستن ما بــود

هم گلوی بریده ی مهتـــــــاب

هم مزار ستاره، آنجــــــــا بود

خشکی و آتش وعطش را باغ

جای سبزینه ها به تن می کرد

هر درختی جوانـــــه هایش را

زیر خــاک ستم ، کفن می کرد

نخل های بلنـــــــــــــــد آزادی

دار هر سرو و هر صنوبـــر بود

شبنم گونــــه های گل ها هم

خون مظلوم صد کبـــــــوتر بود

حرف سبـــــز بــرادری ، ممنوع

فصل شمشیر و کینه و غم بود

جــــای جولان کرکسان، بسیار

سقف پـــرواز کاکلی ، کم بــود ...

تا که خورشیـــد مهربان، خندیـد

روشنی را به رنگ دل ها دوخت

با گل و سبزه ، همزبانی کــــرد

عاشقی را به لالــــه ها آموخت

خاک ، سرگرم مهــــربانی شد

خنده ی غنچه را به صحرا داد

نقش مرداب ، از ضمیرش رفت

آ ب و آییــــــنه ، رود و دریا داد

بــــاد آشفته ، عاشقی ها کرد

با درخت نجیب هشیـــــــــاری

کوچه با کوچه ، مهربان تر شد

در خیـــــابــان سبـــــز بیداری

        **  به آستان بی نشان حضرت کوثر (س)

گاهی تبری به پای توحید زدند

گاهی لگدی به جان امّید زدند

آن شب صفتان بی بصیرت،آخر

آتش به در خانه ی خورشید زدند

*به شهیدان سر افراز

کوچه کوچه ی شهرم، از شکوفه لبریز است

دست پینه دار ما ، دشت یاسمن خیز است

ای شفق تبــــــاران ، ای ، از قبیله ی باران !

هر سپیــده می آیید، عطرتان دل انگیز است

مثل موج دریاییــــد ، می رویـــد و می آییـــد

در مرور آبی تان ، آســــمان چـه ناچیز است

یادتان که می بـارد، می شود به جرأت گفت:

خنده ی شقایق ، دور ، از نگاه پاییـــــز است

گر چه زیر خاکستر ،مانده ام به جــا از عشق

از شما چه پنهان ، آه ، آتش دلم تیـــــز است

حسینت را دم شمشـــیر دادند

تن ماه برادر  داد  خورشیــــــــــــد

کنار پیــــــــکر گلگــــــون اکبـــــــــر

گلوی سرخ اصغر داد خورشیـــــــد

      ******

برای آنکه رویــــــــت را ببوسند

تن آلالــــه بویـــــــت را ببوسند

ملایک مادران صف می نشینند

گلویــــت را گلویــــت را ببوسند

      ******

 دلی دارم ، دلی دارم ، فدایـــــــــت 

 سر آشفتـــــــه بازارم ، فدایـــــــــت

 دوبیتی می نویسم ، از غم دوست

 دوبیتـــی های بیمارم ، فدایــــــــت

  به لاله های سرخ انقلاب

شانه هامان ،قلمرو شب بود

روزگار شکستن پــــــــــر ها

خنجر تیـــرگی فرو می رفت

در تن آفتاب بــــــــــــــاورها

فصل زخم و نمک، زمانه ی آه

فصل در هم شکستن ما بــود

هم گلوی بریده ی مهتـــــــاب

هم مزار ستاره، آنجــــــــا بود

خشکی و آتش وعطش را باغ

جای سبزینه ها به تن می کرد

هر درختی جوانـــــه هایش را

زیر خــاک ستم ، کفن می کرد

نخل های بلنـــــــــــــــد آزادی

دار هر سرو و هر صنوبـــر بود

شبنم گونــــه های گل ها هم

خون مظلوم صد کبـــــــوتر بود

حرف سبـــــز بــرادری ، ممنوع

فصل شمشیر و کینه و غم بود

جــــای جولان کرکسان، بسیار

سقف پـــرواز کاکلی ، کم بــود ...

تا که خورشیـــد مهربان، خندیـد

روشنی را به رنگ دل ها دوخت

با گل و سبزه ، همزبانی کــــرد

عاشقی را به لالــــه ها آموخت

خاک ، سرگرم مهــــربانی شد

خنده ی غنچه را به صحرا داد

نقش مرداب ، از ضمیرش رفت

آ ب و آییــــــنه ، رود و دریا داد

بــــاد آشفته ، عاشقی ها کرد

با درخت نجیب هشیـــــــــاری

کوچه با کوچه ، مهربان تر شد

در خیـــــابــان سبـــــز بیداری

* برای شیخ شهید باقر النمر

بتخانه ها

رو به راهند

 جاهلیت نو

دلّالان حجاز

خدایانشان را

در سواحل تایمز

در کارخانه های مدرن تل آویو

مونتاژ می کنند

و در بورس های منهتن

به حراج می گذارند

و کلید داران بی حیا

نمرود های جهان را

از آن سوی دریاها

به مکه می آورند

با کاروان های آتش

برای پسران ابراهیم

...

حق با تو بود شیخ !

چه گرگستانی است

این کاخ های مرمرین !

هفت هزار گرگ

هفت هزار کرگدن عصبانی

با دندان های مصنوعی

آرامش بیابان را

تکه پاره می کنند

حق با تو بود

دنیا چقدر شمر

دنیا چقدر حرمله دارد شیخ !

دنیا چقدر ...

آه ای خدای شن ریزه ها

خدای ابابیل ها !

خدای طبس

ابرهه ها آمده اند

عبدالمطلبی نیست

خانه ات را

با انبوه فیل ها

تنها نگذار

*به شهیدان سر افراز

کوچه کوچه ی شهرم، از شکوفه لبریز است

دست پینه دار من، دشت یاسمن خیز است

ای شفق تبــــــاران ، ای ، از قبیله ی باران !

هر سپیــده می آیید، عطرتان دل انگیز است

مثل موج دریاییــــد ، می رویـــد و می آییـــد

در مرور آبی تان ، آســــمان چـه ناچیز است

یادتان که می بـارد، می شود به جرأت گفت:

خنده ی شقایق ، دور ، از نگاه پاییـــــز است

گر چه زیر خاکستر ،مانده ام به جــا از عشق

از شما چه پنهان ، آه ، آتش دلم تیـــــز است

  *** امروز پنجم آبان 93 دو شهید گمنام را تا دانشگاه آزاد گرمسار همراهی کردیم .

                بـــــــــاد ها بوی امیــــد آورده اند

                عیـــد در عیــــــد سعید آورده اند

                عطر گل پیچید در احساس شهر

                باز انگار شهیــــــــــــــد آورده اند

                              * * *

                طـــــــــــــوفان زده شد زمین آرام، امــروز

                صـد شعله گرفت از آسمان ، کام ، امروز

                ماه آمد و مادر شد و خورشیــــــــد ، پدر

                در بدرقه ی شهیــــــــــــــد گمنام ، امروز

بادها بــــــــــــــوی امیـــد  آورده اند

عید در عید سعیــــــــــــد  آورده اند

عطر گل پیچید در احساس شـــــهر

باز ، انگار ،شهیــــــــــــــد  آورده اند

               *  *  *

طوفان زده شـــــــــد زمین آرام، آن روز

صد شعله گرفت از آسمان کام، آن روز

ماه آمد و مادر شد و خورشید ، پـــــدر

در بدرقه ی شهید گمنــــــــــام، آن روز

               *  *  *

کوچه کوچه ی شهرم، از شکوفه لبریز است

دست پینه دار من، دشت یاسمن خیز است

ای شفق تباران ، ای ، از قبیله ی باران !

هر سپیده می آیید، عطرتان دل انگیز است

مثل موج دریایید ، می روید و می آیید

در مرور آبی تان ، آسمان چه ناچیز است

یادتان که می بارد، می شود به جرأت گفت:

خنده ی شقایق ، دور ، از نگاه پاییز است

گر چه زیر خاکستر ،مانده ام به جا از عشق

از شما چه پنهان ، آه ، آتش دلم تیز است