در سوگ امام عزیز (ره)

 درد غریبی کوچه را تبــــــــــــدار می کرد

 شب بود و شهر لاله ها "ای یار" می کرد

  آ ما ج خنجر ، شخم می زد شانه هــــا را

  تا ژرفنای سیـــنه هـامـان کــار می کـــرد

  در چشم شعـــرم اشکهـــای داغـــــــدارم

  دل را به سوگ غنچه ها وادار می کــــرد

  غــــــم بود و دست آشنـــای زرد پاییــــــز

  گل های سرخ بـاورم را خـــار می کـــــرد

  بر دوش مردم  ، آفتـــاب خـــانه هــامـــان

  می رفت و چشم آسمان را تار می کـرد

   سیـــل غـــزل بنــــد دل بیــــــــــچاره ام را

   می کنــد و غـم را بر سرم آوار می کـــرد

   با آن که بیــرون می زد از سینه ، دل من

   پشت جنــاغ سینــه ام اصــرار می کــــرد

   تکــرار می شد آسمان بــر گونــه هـــــایم

   صد کهکشان را ناله ام بیــدار می کـــــرد

   لرزیــدم از ســـرمـای بــی هنـــگام خرداد

 درد غریبی کوچه را تبــــــــدار می کـــرد ...

                                                          در سوگ امام عزیز (ره)

 درد غریبی کوچه را تبــــــــــــدار می کرد

 شب بود و شهر لاله ها "ای یار" می کرد

  آ ما ج خنجر ، شخم می زد شانه هــــا را

  تا ژرفنای سیـــنه هـامـان کــار می کـــرد

  در چشم شعـــرم اشکهـــای داغـــــــدارم

  دل را به سوگ غنچه ها وادار می کــــرد

  غــــــم بود و دست آشنـــای زرد پاییــــــز

  گل های سرخ بـاورم را خـــار می کـــــرد

  بر دوش مردم  ، آفتـــاب خـــانه هــامـــان

  می رفت و چشم آسمان را تار می کـرد

   سیـــل غـــزل بنــــد دل بیــــــــــچاره ام را

   می کنــد و غـم را بر سرم آوار می کـــرد

   با آن که بیــرون می زد از سینه ، دل من

   پشت جنــاغ سینــه ام اصــرار می کــــرد

   تکــرار می شد آسمان بــر گونــه هـــــایم

   صد کهکشان را ناله ام بیــدار می کـــــرد

   لرزیــدم از ســـرمـای بــی هنـــگام خرداد

 درد غریبی کوچه را تبــــــــدار می کـــرد ...

درد غریبی کوچه را تبــــــــــــدار می کرد

شب بود و شهر لاله ها "ای یار" می کرد

آ ما ج خنجر ، شخم می زد شانه هــــا را

تا ژرفنای سیـــنه هـامـان کــار می کـــرد

در چشم شعـــرم اشکهـــای داغـــــــدارم

دل را به سوگ غنچه ها وادار می کــــرد

غــــــم بود و دست آشنـــای زرد پاییــــــز

گل های سرخ بـاورم را خـــار می کـــــرد

بر دوش مردم  ، آفتـــاب خـــانه هــامـــان

می رفت و چشم آسمان را تار می کـرد

سیـــل غـــزل بنــــد دل بیــــــــــچاره ام را

می کنــد و غـم را بر سرم آوار می کـــرد

با آن که بیــرون می زد از سینه ، دل من

پشت جنــاغ سینــه ام اصــرار می کــــرد

تکــرار می شد آسمان بــر گونــه هـــــایم

صد کهکشان را ناله ام بیــدار می کـــــرد

لرزیــدم از ســـرمـای بــی هنـــگام خرداد

درد غریبی کوچه را تبــــــــدار می کـــرد ...