شانه هامان ،قلمرو شب بود

روزگار شکستن پــــــــــر ها

خنجر تیـــرگی فرو می رفت

در تن آفتاب بــــــــــــــاورها

فصل زخم و نمک، زمانه ی آه

فصل در هم شکستن ما بــود

هم گلوی بریده ی مهتـــــــاب

هم مزار ستاره، آنجــــــــا بود

خشکی و آتش وعطش را باغ

جای سبزینه ها به تن می کرد

هر درختی جوانـــــه هایش را

زیر خــاک ستم ، کفن می کرد

نخل های بلنـــــــــــــــد آزادی

دار هر سرو و هر صنوبـــر بود

شبنم گونــــه های گل ها هم

خون مظلوم صد کبـــــــوتر بود

حرف سبـــــز بــرادری ، ممنوع

فصل شمشیر و کینه و غم بود

جــــای جولان کرکسان، بسیار

سقف پـــرواز کاکلی ، کم بــود ...

تا که خورشیـــد مهربان، خندیـد

روشنی را به رنگ دل ها دوخت

با گل و سبزه ، همزبانی کــــرد

عاشقی را به لالــــه ها آموخت

خاک ، سرگرم مهــــربانی شد

خنده ی غنچه را به صحرا داد

نقش مرداب ، از ضمیرش رفت

آ ب و آییــــــنه ، رود و دریا داد

بــــاد آشفته ، عاشقی ها کرد

با درخت نجیب هشیـــــــــاری

کوچه با کوچه ، مهربان تر شد

در خیـــــابــان سبـــــز بیداری

                                                                   بهمن 1372

      موج ، عادت دریاست

      جوانه ، عادت درخت

      شکفتن  ، عادت تو

      پرنده از جنس پرواز است

      باغ ، از جنس رویش

      و تو از جنس آسمان

      خورشید ،

      با روشنی معنا می شود

      قله با ارتفاع

      و تو با وسعت سادگی ات

       کوه از صلابت سرشار است

       دشت ، از بی کرانگی

       و تو از خدا و عشق

       جنگل را با درختانش می شناسم

       کهکشان را با ستارگانش

       و تو را با پرندگان نگاهت

       بهار ،تکرار طراوت است

       صبح ، تکرار آفتاب

       و تو ، تکرار امام

       آه ای صمیمی روشن!

       یک روز

       دنیا

      حقیقت عاشقانه ات  را

      حکایت خواهد کرد

درد غریبی کوچه را تبــــــــــــدار می کرد

شب بود و شهر لاله ها "ای یار" می کرد

آ ما ج خنجر ، شخم می زد شانه هــــا را

تا ژرفنای سیـــنه هـامـان کــار می کـــرد

در چشم شعـــرم اشکهـــای داغـــــــدارم

دل را به سوگ غنچه ها وادار می کــــرد

غــــــم بود و دست آشنـــای زرد پاییــــــز

گل های سرخ بـاورم را خـــار می کـــــرد

بر دوش مردم  ، آفتـــاب خـــانه هــامـــان

می رفت و چشم آسمان را تار می کـرد

سیـــل غـــزل بنــــد دل بیــــــــــچاره ام را

می کنــد و غـم را بر سرم آوار می کـــرد

با آن که بیــرون می زد از سینه ، دل من

پشت جنــاغ سینــه ام اصــرار می کــــرد

تکــرار می شد آسمان بــر گونــه هـــــایم

صد کهکشان را ناله ام بیــدار می کـــــرد

لرزیــدم از ســـرمـای بــی هنـــگام خرداد

درد غریبی کوچه را تبــــــــدار می کـــرد ...

یک شب نشستند وگفتند:خورشید را سر ببرید

باران خنجر ببارید ، بال کبوتر ببرید

یک شب نشستند و گفتند: باید که باران نباشد

حتی گل کوچکی هم ،در ذهن گلدان ، نباشد

احساس جنگل بسوزد ، فرزند دریا بمیرد

یعنی پرنده نخواند ، درسوگ گل ها بمیرد

دل های ما در قفس بود ، با میله ها هم نفس بود

یاس و شقایق به تبعید ، غوغای خاشاک و خس بود

داغی به جان صنوبر،زخمی به جسم سپیدار

فصل تبر بود و آتش ، بازار گل کردن خار

چون آسمان ایستادی ، صد کهکشان در نگاهت

شب تا سحر می نشستند ،ماه وستاره به راهت

پا در رکاب نسیمی ،یک صبح روشن، رسیدی

در باغ زیبای میهن ، صد ها چمن ، لاله دیدی

باریدی آن سان که هر جوی،احساس دریا شدن کرد

گل در هوای زمستان ، اندیشه ی وا شدن کرد

آیینه، آیین ما شد ، رسم شکفتن، به پا شد

دلواپسی ها گذشتند ،دل با خدا ، آشنا شد

بهمن 76