خوشا آن که خود را خوار انگاشت ، و کسبى پاکیزه داشت ، و نهادش را از بدى بپرداخت ، و خوى خود را نیکو ساخت و زیادت مالش را بخشید و زبان را از فزون گویى درکشید ، و شرّ خود را به مردم نرساند و سنّت او را کافى بود ، و خود را به بدعت منسوب نگرداند . [ مى‏گویم بعضى این فقره و آن را که پیش از آن است به رسول خدا ( ص ) نسبت داده‏اند . ] [نهج البلاغه]
 
پنج شنبه 92 آبان 2 , ساعت 12:23 صبح

 

     غدیر

 

 

              پشت سر، ستاره ها ؛ روبرو، فرشتـگان

              می شود کجاوه ای ، پلکان کهکشــــــان 

 

              ریگ ها ! غبــــارها ! زادگاه بـــــــادها !

              شانه های خار ها ! دشت های مهربان !

 

             شاهدان بی زبان ! یک دقیقه بشنــویـــد

             یک دقیقــــه بشنوید مژده های آسمان :

 

             آخریــن وداع حج ، اولیـــن سلام عشق

             معنی ولایتنــــد عطر ایــن و بــــوی آن

 

             می شــود کجــاوه ای پلــــــکان آسمان

             فصل عاشقی رسید ، خنده های بی امان ...



لیست کل یادداشت های این وبلاگ