** به پیام آور عشق

آمدی این همه خورشیــــــــد درخشــان دادی

مرده بود آدم و عالم ، به زمیــــــــن جان دادی

کشتـــزاران جهان ، خشک و سترون شده بود

لطف کردی و به مـــــا ، لالــه و ریحـــان دادی

همه جــا شعبــــده ی ساحــــر فرعونی بــود

چشم وا کردی و آن تحفـــــه ی کنعـــان دادی

کعبـــه در سیـطره ی نعــره ی شیطان گم بود

مهربانا ! تــــــــو به او مهــــــر سلیمــان دادی

دل خاکستـــری ام را سحری روشــــــــن کن

ای که با صاعقه ای آتــش پنهــــــــــان دادی !

هنوز هم

از دیوارهای بلند تاریکی

خارهای کینه

برسرت می ریزند

چشم هاشان

شعله های شیطان

دست هاشان

شکمبه های شتر

جوال های خاکستر ...

نیمی از قریش

در آن سوی دریاها

درسیاهی های عریان

لحظه به لحظه

تکثیر می شوند

چه بت های زشتی

در کعبه هاشان

جمع کرده اند

چه لات هایی !

چه منات هایی!

ابوسفیان ها

تمام شدنی نیستند

ابولهب ها

تکرار می شوند هر شب

و زن عمو هایت ...

نیمی از قریش

در آن سوی دریاها

در مزبله هاشان

هر روز

معاویه می کارند

و یزید

درو می کنند

تردید ندارم

دوباره

ابن ملجم هاشان

راهی کوفه می شوند

با پیشانی های پینه بسته

و قرآن هایی بر نیزه

و نوادگانشان دوباره

حسینت را

سر خواهند برید

آه ای پیام آور عشق !

فرشتگانت را بفرست

تا پسران هند را

در چاه بدر بیفکنیم

سلمان هایت را بفرست

تا خندقی بکنیم

ابوذر هایت را

تا معاویه ها را

رسوا کنیم

بلال هایت را

تا از مناره های جهان

بالا برویم ...

آه ای پیام آور عشق !

شکیباییت

بی نهایت است

ما را ببخش

ما نمی توانیم

تا ابد

نفس های متعفن خوک ها را

تحمل کنیم

          غدیر

              پشت سر، ستاره ها ؛ روبرو، فرشتـگان

              می شود کجاوه ای ، پلکان کهکشــــــان 

              ریگ ها ! غبــــارها ! زادگاه بـــــــادها !

              شانه های خار ها ! دشت های مهربان !

             شاهدان بی زبان ! یک دقیقه بشنــویـــد

             یک دقیقــــه بشنوید :" مژده های آسمان "

             آخریــن وداع حج ، اولیـــن سلام عشق

             معنی ولایتنــــد عطر ایــن و بــــوی آن

             می شــود کجــاوه ای پلــــــکان آسمان

             فصل عاشقی رسید ، خنده های بی امان ...

* برای پدرم که در سپیدی زمستان رفت

می بوسم

شانه هایت را

که تکیه گاه زمین بود

دست هایت را

که بوی خاک می داد 

بوی گندم

و زخم هایت را

که تقویم مظلومیت انسان بود

تقویم دردمندی تاریخ

از تو بنویسم

حکایتی می شود

حکایتی

بهار که می آمد

آرام ، آرام

پلک جوانه ها را

باز می کردی

و خوشه های سبز

خوشه های طلایی

قامت می بستند پشت سرت

همیشه

پیشنماز مزرعه بودی

امام گندمزار

و سجاده و مهر

نیمی از سرمایه ات بود

چه شب هایی !

 همسفر بودی با ماه

و آوازهای آبی حبله رود را

با لهجه ی مهربان ایل

تا سپیده دم

تلاوت می کردی

دور دست ترین ستاره ها

چشم انداز تو بود ...

امّا

آسمان من

از جایی آغاز می شد

که تو ایستاده بودی ...

از توگفتن

همیشه

غنچه های انار را

در دفترچه های مشقم

می شکفت

اما امروز

واژه هایم

بی حس شده اند

یخ زده اند

زمستان

جای تو

تکیه داده است

به پشتی ایوان روبه رو

خدا حافظ

ای گرمی لحظه های سلام

خدا حافظ ...

 * * دنیا برای تو نبود          * به آستان بی نشان فاطمه زهرا (س) 

                دنیا برای تو نبود                                                

                ای زیور گردنت                                    

                تسمه ی مشک !   

                دنیا برای تو نبود ... (1)

                 می دانم 

                 پینه ی  دستانت را 

                هر روز 

                با علی (ع( 

                قسمت می کردی 

                ودستاس تو  

                آسمان را می چرخاند (2)

                 دنیا برای تو نبود 

                 تردید دارم 

                 خرمایی از فدک 

                 خورده باشی 

                 کاش می دانستم  

                 وقتی ستارگان 

                 تو را تشییع کردند 

)  امام                  ع( 

                 اشک هایش را  

                 به کدام گوشه ی بقیع

                                      بخشید!

------------------------------------------------

1- رسول خدا : دنیا برای محمد(ص) وآل محمد (ص)نیست : شهیدی، دکتر سید جعفر ، زندگانی فاطمه زهرا

2- علی (ع) : فاطمه(س) در خانه من آنقدر دستاس کرد که دستانش پینه بست

 ، آنقدر با مشک آب کشید که بند مشک بر شانه اش جای انداخت

 و آنقدر خانه را روفت که جامه اش رنگ خاک گرفت : شهیدی ، دکتر سید جعفر ، زندگانی فاطمه زهرا

غمت در نهانخانه ی دل نشیند 
به نازی که لیلی به محمل نشیند 

مرنجان دلم را که این مرغ وحشی 
ز بامی که برخاست، مشکل نشیند 

خلد گر به پا خاری، آسان برآرم 
چه سازم به خاری که در دل نشیند 

به دنبال محمل چنان زار گریم 
که از گریه‌ام ناقه در گل نشیند 

پی ناقه‌اش رفتم آهسته، ترسم
غباری به دامان محمل نشیند 

به دنبال محمل، سبکتر قدم زن
مبادا غباری به محمل نشیند 

عجب نیست خندد اگر گل به سروی
که در این چمن، پای در گل نشیند 

بنازم به بزم محبت که آنجا 
گدایی به شاهی، مقابل نشیند 

طبیب از طلب در دو گیتی میاسا
کسی چون میان دو منزل نشیند  ؟!

                                    طبیب اصفهانی

همواره برای کودکم مادر باش

خونین جگر و شکسته و پرپر باش

ای لاله که خون کربلا در تن توست

قنداقه ی خونین علی اصغر باش

 به میهمانی ات می آیم

هر روز

با بلیت شب

سلامم : زمستان

جانم : پاییز

پیغامم : تشنگی ...

برمی گردم

با قطار، قطار؛ سپیده

کوپه ، کوپه ؛ آفتاب

فرسنگ ، فرسنگ ؛ روشنی ...

آه ای امام عشق

دعوتم کن

دوباره

به یک لقمه ماه

به یک تکه بهار

در ایستگاه خورشید