بنى امیه را مهلتى است که در آن مى‏تازند ، هر چند خود میان خود اختلاف اندازند . سپس کفتارها بر آنان دهن گشایند و مغلوبشان نمایند [ و مرود مفعل است از « ارواد » و آن مهلت و فرصت دادن است ، و این از فصیح‏ترین و غریبترین کلام است . گویى امام ( ع ) مهلتى را که آنان دارند به مسابقت جاى ، همانند فرموده است که براى رسیدن به پایان مى‏تازند و چون به نهایتش رسیدند رشته نظم آنان از هم مى‏گسلد . ] [نهج البلاغه]
 
یکشنبه 92 فروردین 25 , ساعت 12:6 عصر

* ای جان شیرین پیمبر

 

 حسینت را دم شمشـــیر دادند
 حسن را جامی از اکسیر دادند
 مگر ای جان شیرین پیمبـــــــر
 تو را از سینه ی غم شیر دادند ؟!


لیست کل یادداشت های این وبلاگ