** به پیام آور عشق

آمدی این همه خورشیــــــــد درخشــان دادی

مرده بود آدم و عالم ، به زمیــــــــن جان دادی

کشتـــزاران جهان ، خشک و سترون شده بود

لطف کردی و به مـــــا ، لالــه و ریحـــان دادی

همه جــا شعبــــده ی ساحــــر فرعونی بــود

چشم وا کردی و آن تحفـــــه ی کنعـــان دادی

کعبـــه در سیـطره ی نعــره ی شیطان گم بود

مهربانا ! تــــــــو به او مهــــــر سلیمــان دادی

دل خاکستـــری ام را سحری روشــــــــن کن

ای که با صاعقه ای آتــش پنهــــــــــان دادی !

 به میهمانی ات می آیم

هر روز

با بلیت شب

سلامم : زمستان

جانم : پاییز

پیغامم : تشنگی ...

برمی گردم

با قطار، قطار؛ سپیده

کوپه ، کوپه ؛ آفتاب

فرسنگ ، فرسنگ ؛ روشنی ...

آه ای امام عشق

دعوتم کن

دوباره

به یک لقمه ماه

به یک تکه بهار

در ایستگاه خورشید

 * من و شاگردانم

        تمام شهر،                                            

        خیابانیست که

        شاگردانم، هر روز

         با کیفی از عصاره ی خورشید

         از آن می گذرند

         و مرا

         از هزار کوچه

         فاتحانه،عبور می دهند

         تمام شهر خیابانیست...

  من و شاگردانم

          آنگاه که درختان پر می ریزند ،

          به راه می افتیم

          تا سبزترین اندیشه ها را

          به مدرسه ببریم

          آنجا که درختانش

          دانا ترین درختان دنیایند.

          از هشت صبح

          خون هزار شقایق عاشق

          از دریچه های قلب من

          با مهربانی عبور می کند

          هر صبحگاه

          در صف دعا

          آیات نور و کوثر را

          بر تنپوش های عفت دخترانم

          می خوانم

          و آیات جهاد را

          بر پیشانی بلند پسرانم

          چشمانشان ترازوییست

          که صبوری مرا

          با وزنه های عاطفه 

          توزین می کنند

    شاگردانم

          بهترین آموزگاران من اند

          آن ها 

          هر روز مرا می آزمایند

          ومن در سال دو بار...

      من 

          روحم را هزار پاره می کنم

          و به هزار شاگردم هدیه می دهم

          هر زنگ برهه ی مقدسی است 

          که عطش های خدایی شان را

          عاشقانه می نوشم

          و چشمانم را در زمزم نگاهشان 

          غسل می دهم

          هیمه ی جسمم را

          در اندیشه ی گلرنگشان

          تطهیر می کنم

          و هر دم بازدم هایشان را

          تنفس می کنم ...

    من و شاگردانم

           واژه ها را خوب معنی می کنیم:

           روز یعنی: پرواز 

           رود یعنی : حرکت

           چشمه یعنی: مهربانی 

           مرداب یعنی: جهل

           طوفان : یعنی...

     کاش می شد: 

           زنگ فیزیک

           همیشه از آینه ها گفت

           زنگ شیمی، از آب 

              زنگ جغرافی ،از ستاره

              زنگ تاریخ از بدر

        کاش می شد :

               زنگ ریاضی

                دنیا را منهای دنیا داران کرد

                و زنگ فارسی ،

                شعر حافظ را

                با لهجه ی سرو

                و گویش جاری آب

                 خواند...

       من و شاگردانم

                  با ستاره ها

                  در یک مدار می چرخیم

                  در خانه ی نقره ای مهتاب

                  نماز می خوانیم

                  و مثل یک خو شه ی گندم

                  از یک ریشه آب می خوریم

                  با کوه ها هم سطحیم

                  با دریا ها هم آواز...

                  دست هامان

                  گلدسته های حرمند

                  ودل هامان

                  مثل یک پنجره ی فولادی

                  هزار روزنه دارد

                  به هزار خانه ی نور

      بر بام کلاسمان

                  انگار

                  بلالی می خواند

                  و کسی می گوید:

                  «ویعلمهم الکتاب» 1

                  و کسی می گوید :

                  « علم الانسان» 2

         و کسی می گوید:

         انما بعثت معلما

         ...

                                اردیبهشت 72

         ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

         1 _ آیه 129 سوره مبارکه  بقره

               آیه 164  سوره مبارکه آل عمران

               آیه2 سوره مبارکه جمعه

         2_آیه 5 سوره  مبارکه علق

         3 _ حدیث نبوی 

 به امام عصر

دست خورشید را

می گیری

ازقله ها

بالا می آیی

پیشانی زمستان

عرق می کند

و اشک های شوق

بر دامنه ها

سرازیر می شوند

شب

دندان هایش را

به هم می ساید

آه ! آفتاب من !

        **  به آستان بی نشان حضرت کوثر (س)

گاهی تبری به پای توحید زدند

گاهی لگدی به جان امّید زدند

آن شب صفتان بی بصیرت،آخر

آتش به در خانه ی خورشید زدند

*   پناهگاه خورشید                           برای خدیجه کبری(س)

می توانستی

بر کرسی های عاج بنشینی

و از فراز کاخ های زمرّدین

کاروان هایـت را تماشا کنی

کاروان های حبشه

کاروان های شام

می توانستی

ملکه ی رویاهایت باشی

می توانستی ...

اما تو

برحصیر کهنه ی یتیمی نشستی

که بوی فرشتگان می داد

و خدا

خورشید را

در دامنت گذاشت

و سایه ی مهربانت

پناهگاه ملایک شد

پناهگاه پیامبران

...

سلام خدا گوارایت باد

روزی که تو

نیمه ی خرمایت را

به پیامبر ، بخشیدی

آسمان ، تو را

مادر  مادر  امامان کرد .1

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

1- روایت شده است که حضرت خدیجه(س) در شعب ابی طالب- که سه سال به طول انجامید-

سهم خود را که یک نیمه ی خرما بود به همسرش ،پیامبر خدا(ص) می داد ومی گفت: اگر من بمیرم باکی نیست تو پیامبری و باید زنده بمانی.

به آستان بی نشان فاطمه زهرا (س)

گاهی تبری به پای توحیـــد زدنـد

گاهی لگدی به جـان امّیـــد زدنـد

آن شب صفتان بی بصیرت ، آخر

آتش به در خانه ی خورشیـد زدند

دست خورشید را

می گیری

ازقله ها

بالا می آیی

پیشانی زمستان

عرق می کند

و اشک های شوق

بر دامنه ها

سرازیر می شوند

شب

دندان هایش را

به هم می ساید

آه ! آفتاب من !

 چند کوچک خودمانی

***روزگاری کوه بودم

     سالیانی دریا

     کاش آدم می شدم

     یک روز

*** ستاره ها که می آیند

      ماهی

      روشن می شود درمن

      خورشیدم را

      قرن ها پیش

      به سیاهی ابر ها سپرده ام

*** چه انتظاری داری

       از من

       حتی امام (ع)

       راز هایش را

       به چاه ها می گفت

       در سایه های سنگین شب

*به فاطمه زهرا (س)

گاهی تبری به شاخ توحیـد زدنـد

گاهی لگدی به جـان امّیــد زدنـد

آن شب صفتان بی بصیرت ، آخـر

آتش به در خانه ی خورشید زدند