بادها بــــــــــــــوی امیـــد آورده اند
عید در عید سعیــــــــــــد آورده اند
عطر گل پیچید در احساس شـــــهر
باز ، انگار ،شهیــــــــــــــد آورده اند
* * *
طوفان زده شـــــــــد زمین آرام، آن روز
صد شعله گرفت از آسمان کام، آن روز
ماه آمد و مادر شد و خورشید ، پـــــدر
در بدرقه ی شهید گمنــــــــــام، آن روز
* * *
* بر پا
به معلمان بازنشسته
که سی سال تمام و هر سال، سه فصل بلند ،
پیامبر زیسته اند .
وقتی که چشم ابر پاییزی
با یاد گل ها اشک می ریزد ،
یا از گلوی ی تشنه هر برگ
فریاد های تازه می خیزد ،...
وقتی که لبخند سپید برف
بر انتظار ساقه می پاشد ،
احساس یک روح صمیمی را
در برگ و بار ساقه می پاشد ،...
وقتی پرستو می وزد آرام
در گوش ایوان ، شعر می خواند ،
بر شانه های مهربان باغ
عطر پر پر پروانه می ماند ، ...
موجی پرنده ، بال می گیرند
از سینه ام تا یادگاری دور
تا سال های رونق باران
تا سرزمین خاطرات نور
در خویشتن آهسته می بارم
مثل درختی خیس از طوفان
موجی خیال از دور می آیند
از جنس دل، پیوسته ، بی پایان :
برپا ! بفرمایید گلهایم !
ای از تبار چشمه و خورشید
صبح شما پیوسته آبی باد
سر شاخه های تازه ی امید !
امروز درس ما : خدا و عشق
سرمشقتان : یک شاخه نیلوفر
با شیوه ی شبنم ، بخوانیدش
در راز ورمز دفتری دیگر
فردا رها و تازه می آیید
وقتی که دریا با شما پیوست
آرام و مواج و خیال انگیز
دستان سبز آسمان در دست
باران که می بارد ، شما هستید
در رودها آوازتان جاریست
در خواب هم من با شما هستم
رویایتان سر فصل بیداریست
